Τα τελευταία 29 χρόνια εργάζομαι, σκέφτομαι και συνομιλώ με τον εαυτό μου και τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του εκπαιδευτικού δράματος . Πρόκειται για μια βαθιά αναζήτηση του κοινωνικού  εαυτού με τα εργαλεία του θεάτρου και της τέχνης. 

Το εκπαιδευτικό δράμα είναι ένας  τρόπος οι άνθρωποι να αναγνωρίσουν και να διεκδικήσουν την ανθρωπιά.

Στο κέντρο βρίσκεται πάντα μια ιστορία όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από την λογοτεχνία, το παραμύθι, την μυθολογία, τα ιστορικά γεγονότα, το θεατρικό έργο, τον κινηματογράφο, έναν πίνακα ζωγραφικής, μια είδηση στο διαδίκτυο, ένα απόκομμα εφημερίδας, μια φωτογραφία, ένα γεγονός.

Οι πράξεις που κάνουν οι ήρωες, τα αντικείμενα που χρησιμοποιούν μπαίνουν  «στον μεγεθυντικό φακό». Επιβράδυνση και εμβάθυνση. Μέσα από ρόλους, αυτοσχεδιασμούς, παγωμένες εικόνες, αφηγηματικούς δρόμους, αναγνώσεις, γράφοντας ημερολόγια, φτιάχνοντας τόπους και χάρτες, με τον λόγο, με την σιωπή, με το σώμα … οι συμμετέχοντες επινοούν το πώς και τα γιατί, κατανοούν, παρηγορούνται και οραματίζονται.

Το εκπαιδευτικό δράμα μας καλεί να (ξανα)βρούμε την απόλαυση που κρύβεται εκεί που ένας άνθρωπος «φέρνει» μια ιστορία σε άλλους ανθρώπους .

Μας μαθαίνει πώς να ακούμε και έτσι να μπορούμε να καταλάβουμε τις πολλές οπτικές που έχει η αλήθεια και η πραγματικότητα μέσα από την αλληλεπίδραση .Να διαπιστώνουμε ότι έχουμε επιλογές και ευθύνη για αυτές. Μας θυμίζει πώς είναι με όλο μας τον εαυτό να μπαίνουμε σε μια ιστορία. Πώς είναι να ανακαλύπτουμε τους δικούς μας τρόπους να φτιάχνουμε ασφαλείς ατμόσφαιρες, να ψαχουλεύουμε λέξεις και εικόνες, να αφηγούμαστε , να ακούμε και να αισθανόμαστε τους άλλους γύρω μας. Πώς είναι να παίζουμε για την απόλαυση  της σύμπραξης, για την παρηγοριά και την δύναμη που παίρνουμε, για την κοινότητα που θα φτιαχτεί ,στο εδώ και τώρα, μέσα σε ένα δωμάτιο, μέσα σε αυτόν τον κόσμο.

Είναι θέατρο; Είναι παιχνίδι; Είναι ανάγνωση; Είμαστε ηθοποιοί ή θεατές ή και τα δύο; Είναι όλα αυτά και άλλα πολλά και χρειάζονται μόνο το Μαζί. Και το φανάρι να φωτίζει λέξεις φανερές και κρυμμένες  και εμείς να γινόμαστε κοινότητα που αναρωτιέται και ψάχνει απαντήσεις και νέες ερωτήσεις  για τον εαυτό και τον κόσμο.

In den letzten 29 Jahren arbeite, denke und spreche ich mit mir selbst und der Welt durch das Prisma des pädagogischen Dramas. Es handelt sich um eine tiefgreifende Erforschung des sozialen Selbst mit den Werkzeugen des Theaters und der Kunst.

Das pädagogische Drama ist eine Möglichkeit, für Menschen ihre Menschlichkeit zu erkennen und einzufordern.

Im Mittelpunkt steht immer eine Geschichte, wie sie sich in der Literatur, dem Märchen, der Mythologie, historischen Ereignissen, dem Theaterstück, dem Film, einem Gemälde, einer Nachricht im Internet, einem Zeitungsausschnitt, einem Foto oder einem Ereignis widerspiegelt.

Die Handlungen der Figuren und die Gegenstände, die sie benutzen, werden „unter die Lupe“ genommen. Verlangsamung und Vertiefung. Durch Rollen, Improvisationen, eingefrorene Bilder, narrative Wege, Lesungen, das Schreiben von Tagebüchern, das Erschaffen von Orten und Karten, durch Sprache, Stille, den Körper … erfinden die Teilnehmenden das „Wie“ und „Warum“, sie verstehen, trösten sich und entwerfen Visionen.

Das pädagogische Drama lädt uns ein, die Freude zu entdecken, die dort liegt, wo ein Mensch eine Geschichte zu anderen Menschen bringt. Es lehrt uns zuzuhören und so die vielen Perspektiven von Wahrheit und Realität durch Interaktion zu verstehen. Wir lernen, dass wir Wahlmöglichkeiten haben und Verantwortung für sie tragen. Es erinnert uns daran, wie es ist, mit vollem Einsatz in eine Geschichte einzutauchen, wie es ist, sichere Atmosphären zu schaffen, Worte und Bilder zu erkunden, zu erzählen, zuzuhören und die anderen um uns herum zu spüren.

Ist es Theater? Ist es ein Spiel? Ist es eine Lesung? Sind wir Schauspieler oder Zuschauer oder beides? Es ist all das und noch viel mehr – und es braucht nur das „Zusammen“ und die Laterne, die sichtbare und versteckte Worte erleuchtet, während wir zu einer Gemeinschaft werden, die Fragen stellt und nach Antworten sucht – und nach neuen Fragen über uns selbst und die Welt.

Wie ist es, für den Genuß der Zusammenarbeit zu spielen, für den Trost und die Kraft, die wir daraus schöpfen, für die Gemeinschaft, die im Hier und Jetzt, in einem Raum, in dieser Welt entstehen wird.